Her türden bakış gezinirdi bebeğinde.
Sırf bu yüzden gözlerini,
Gündüzleri daha çok severdim.
Akşamları tenhalaşırdı,
Yüzünün bir kenarına çekilip,
Öyle mahzun kalırdı.
Geceleri sevişmelerimiz dinlenirken terinde,
Kalkar başka yatakta uyurdum.
Uyku için bile olsa,
Gözlerinin kapanmasını görmek yetimliğimdi.
Bırak görmeyi sürgünüm şimdi o ırmaklara.
Oysa en sesli kelimeleri taşıyıp dilime,
Dişimle soyup verirdim gözlerine.
Yalancı dünya gibi, kökümden söken gözlerine.
Üstelik en güzel gözlerimiz vardı, birbirine el veren.
Bir yalnızlığı ömrünce yaşar mı bir insan, işte ta ben!
Bir daha gözlerini bana verme ne olur,
Ben gözlerimin içinde yalnızım.
Verirsen kıyametim olur,
Kıyametten ötem olur…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder